ما فضل ءَ رس اِت کنیں شفقت ءِ نظم ءُ ضبط ءِ وسیلہ ءَ خدا ءِ۔ مارا اے گپ ءَ مھکمیں رنگے ءَ زانگی اِنت کہ ما دگہ ھچ وڑ ءَ ھچ چیز ءَ رس اِت نہ کنیں۔
ھُدا ءِ فضل ءُ کرم ایوک ءَ شفقت ءِ رھبند ءِ وسیلہ ءَ رس اِیت۔ ما چوں دگہ وسیلہ آں چہ ایشی ءِ رسگ ءِ جہد ءَ نہ کنیں: فضل خدا ءِ شفقت اِنت، خدا ءِ فطری شکل اِنت۔ شفقت روح یا انسان ءِ فطرت اِنت۔ انسان ءِ ہستی ءِ کسانیں فطرت اِنت، ءُ اے وڑا، احسان ءِ وسیلہ ءَ، ما خدا ءِ احسان ءَ رس اِت کنیں۔ اے یک انچیں تجربہ یے کہ دگہ ہچ چیز ءِ وسیلہ ءَ چہ رس اِت نہ کنت۔ پمیشکا شفقت ءِ وسیلہ ءَ ما فضل ءِ رسگ ءَ چہ رس اِت کنیں۔ اے گپ پکّ اِنت کہ دگہ ھچ چیز ءِ وسیلہ ءَ ھُدا ءِ فضل ءُ کرم رس اِت نہ کنت۔ ما بہ زانیں کہ پہ ایشی ءَ دگہ گواہی ءِ ھچ زلورت نیست۔
شفقت روح یا انسان ءِ فطرت اِنت۔ تو ما وتی شفقت ءِ کارمرز کنگ ءَ خدا ءِ فضل ءَ رس اِت کنیں۔ انسانی شفقت ءُ خدا ءِ فضل یک انت بلے جتا جتائیں پیمانہ ءَ انت۔
چوناھا فضل ءِ رسگ ءِ یکیں راہ شفقت اِنت، پمیشکا اے گپ ءَ سرپد بوھگی اِنت کہ زانت ءِ راہ، راستی ءِ راہ ھم شفقت اِنت۔