Bu cismaniy bedende tek eki şey keder ve bahtnı duya bile. İşte, bu can ve Alladır. Bizim aqılımız, közümiz, tilimiz, qulağımız, burunımız, terimiz ve ilâhre insanlar içün aletlerdir. O, yahşılıqnı ve yaramaylıqnı başından keçirmey. O müçeler ruhnıñ yahşılıqnı ve yaramaylıqnı sınamaq içün aletleridir. Köz, burun, qulaq, aqıl kibi aletlerniñ bilgisi yoq. O, cansız şeyler kibidir. Cansız şeyler özüni yahşı ve yaramay duya bilmeyler. Qum bahtlı ola, dep aytmamaq kerekmiz, çünki qum cansız bir şeydir; yahşılıqnı ve yaramaylıqnı başından keçirmek bilgisi yoq. Demek, aqılım bahtlı demek kerekmeymiz. Çünki aqıl bizim içün bir alettir. Alet bir şeyni başından keçirmey.
İnsan tarafından qurulğan ev, o, qumdan, tsementten ve ilâhre şeylerden yapılğan Ev cansız bir şey olğanı içün bir şeyni başından keçirmey. Evde yaşağan adam yahşılıqnı ve yaramaylıqnı başından keçire. Böyleliknen, Alla bizge yaşamaq içün kiçkene bir evçik yaptı, oña insan bedeni deyler. İnsan vucudı bir şeyni keçire bilmey. Bedenniñ içinde olğan ruh zevqnı da, kederni de duya bile. Demek, biz bilmek kerekmiz ki, tek ruhta sınap baqmaq mümkün olğan bilgi bar. İnsan bedeninde, müçeler kibi, insanğa yardım etmek içün aletler bar. Demek, aletler bir şeyni başından keçire bilmeyler. Biz ağlağanda stakanımız degil de, közlerimiz suvlana.