ஊணே உடையே பொருளேஎன் றுருகி மனது தடுமாறி வீணே துயரத் தழுந்துகின்றேன் வேறோர் துணைநின் அடிஅன்றிக் காணேன் அமுதே பெருங்கருணைக் கடலே கனியே கரும்பேநல் சேணேர் தணிகை மலைமருந்தே தேனே ஞானச் செழுஞ்சுடரே
ஊணே உடையேஎன் றுட்கருதி வெட்கமிலேன் வீணேநன் னாளை விடுகின்றேன் - காணேனின் செம்பாத மேஎன்றுந் தீராப் பொருளென்று நம்பாத நாயடியேன் நான்