Í hesum likamliga kroppinum kunnu bara tvey ting uppliva sorgina og eydnuna. Tað er sálin og Gud. Okkara sinn, eyga, tunga, oyra, nøs, húð o.s.fr., eru amboð hjá menniskjum. Tað upplivir ikki gott ella ringt. Teir limirnir eru sálarinnar amboð at uppliva gott og ringt. Tólini sum eygað, nøsin, oyrað, sinnið o.s.fr., hava ikki vitan. Tað er sum ikki-livandi lutir. Ólivandi ting kunnu ikki kenna seg væl og ring. Vit skulu ikki siga, at sandur verður glaður, tí sandur er ein ólivandi lutur; tað hevur ikki vitanina til at uppliva gott og ringt. So vit skulu ikki siga, at mítt sinn er glað. Tí vit eru eitt amboð hjá okkum. Tól upplivir einki.
Menniskjabygt hús, sum er gjørt úr sandi, sementi o.s.fr.. Hús upplivir einki, tí tað er eitt ólivandi ting. Tann, sum býr í húsinum, upplivir gott og ringt. So hevur Gud gjørt okkum eitt lítið hús at búgva í, sum kallast menniskjakroppurin. Mannakroppurin kann ikki uppliva nakað. Sálin, sum er inni í likaminum, kann uppliva gleðina og sorgina. So vit mugu vita, at bara sálin hevur ta vitan, sum kann upplivast. Tól eru tøk í mannakroppinum, eins og limir, at hjálpa menniskjum. So tólini kunnu ikki uppliva nakað. Tá vit gráta, vatna eyguni, ikki glasið.