ក្នុងរូបកាយនេះ មានតែវត្ថុពីរយ៉ាងប៉ុណ្ណោះដែលអាចជួបនូវទុក្ខ និងសេចក្តីសុខ ។ នោះគឺជាព្រលឹង និងព្រះ។ ចិត្ត ភ្នែក អណ្តាត ត្រចៀក ច្រមុះ ស្បែក ជាដើម គឺជាឧបករណ៍សម្រាប់មនុស្ស។ វាមិនមានបទពិសោធន៍ល្អឬអាក្រក់ទេ។ អវយវៈទាំងនោះគឺជាឧបករណ៍នៃព្រលឹងដើម្បីទទួលបានបទពិសោធន៍ល្អ និងអាក្រក់។ ឧបករណ៍ដូចជា ភ្នែក ច្រមុះ ត្រចៀក ចិត្តជាដើម មិនមានចំណេះដឹងទេ។ វាដូចជាវត្ថុដែលគ្មានជីវិត។ វត្ថុដែលគ្មានជីវិតមិនអាចមានអារម្មណ៍ល្អ និងអាក្រក់បានទេ។ យើងមិនគួរនិយាយថាខ្សាច់ក្លាយទៅជាសប្បាយទេ ព្រោះខ្សាច់ជាវត្ថុគ្មានជីវិត។ វាមិនមានចំណេះដឹងដើម្បីជួបប្រទះល្អនិងអាក្រក់។ ដូច្នេះយើងមិនគួរនិយាយថាចិត្តខ្ញុំសប្បាយចិត្តទេ។ ព្រោះចិត្តជាឧបករណ៍សម្រាប់យើង។ ឧបករណ៍មិនមានបទពិសោធន៍អ្វីទាំងអស់។
ផ្ទះដែលមនុស្សសាងសង់ធ្វើពីខ្សាច់ ស៊ីម៉ងត៍ជាដើម ផ្ទះមិនមានបទពិសោធន៍អ្វីទេ ព្រោះជារបស់គ្មានជីវិត។ អ្នកដែលនៅក្នុងផ្ទះតែងជួបរឿងល្អនិងអាក្រក់។ ដូច្នេះ ព្រះបានបង្កើតផ្ទះតូចមួយសម្រាប់យើងរស់នៅ ដែលគេហៅថារូបកាយមនុស្ស។ រាងកាយរបស់មនុស្សមិនអាចជួបប្រទះអ្វីទាំងអស់។ ព្រលឹងដែលស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនអាចជួបនឹងភាពរីករាយនិងទុក្ខព្រួយ។ ដូច្នេះយើងត្រូវដឹងថាមានតែព្រលឹងប៉ុណ្ណោះដែលមានចំណេះដឹងដែលអាចមានបទពិសោធន៍។ ឧបករណ៍មាននៅក្នុងរាងកាយមនុស្ស ដូចជាអវយវៈ ដើម្បីជួយមនុស្ស។ ដូច្នេះឧបករណ៍មិនអាចជួបប្រទះអ្វីទាំងអស់។ ពេលយើងយំ ភ្នែករបស់យើងស្រក់ មិនមែនកែវរបស់យើងទេ។